جیمز هالیس می گوید: فکر میکنم همه ما مبتلا به چیزی هستیم که من آن را "پدیده چک شدن" می نامم: بخشی از وجود ما همواره در حال اجازه گرفتن از شخصیت های کهن الگویی پدر و مادر، فرهنگ، مذهب است. آیا من می توانم این احساس را داشته باشم؟ آیا می توانم این کار را انجام دهم؟ آیا من اجازه چنین کاری را دارم؟
او می گوید: یکی از سوالات مهمی که باید از خود بپرسیم این است که "من براساس چه اختیاری زندگی ام را زندگی میکنم؟"
من متوجه شده ام که بیشتر افراد در نیمه ی دوم عمر هنوز این اجازه را پیدا نکرده اند که خودشان باشند، و چیزهایی را آرزو کنند که آرزو دارند. و اگر قرار نیست ما این اجازه را در نیمه دوم زندگی پیدا کنیم، چه وقت قرار است این اتفاق رخ دهد؟
اجازه چیزی نیست که کسی آن را به ما بدهد؛ ما مجبوریم به زور آن را به دست آوریم. اغلب ما اختیار واقعی زندگی مان را به دیگران واگذار می کنیم.
منظور از اختیار زندگی چیست؟ منظور چیزی است که حقیقت شما محسوب می شود، خُب، آیا شما این شهامت را دارید که براساس حقیقت خودتان در این جهان زندگی کنید؟ این همان اختیار شخصی است.
بنیاد فرهنگی زندگی